Πρόσκληση

Μια θύρα μισάνοιχτη, μια χαραμάδα
Δες πόσο φως μας έκρυβαν οι πόρτες
Πίσω από τη στυφή τους όψη

Στη μέση πια ολόφωτου σπιτιού
Δοξάζοντας στιγμές ζωής
Με σένα, και με σένα

Που πέρασες και είσαι
Που ξέχασες και μένεις
Που πρόδωσες και σε κρατώ
Που άλλαξες και ίδια είσαι

Όλα τα χρώματα του κήπου μου δικά σου!

Αφιερωμένο στην καλή φίλη bluesmartoulis 

που πάντα μα συγκινεί με την παρουσία της.