Νότια

Οι νότιες θάλασσες έκρυβαν έκπληξη. Γύρισες από τα περασμένα, όπως και το περίμενα, αλλαγμένη από μια λύπη άγνωστη σε μένα. Είχες πονέσει έλεγε το κάθε τι επάνω σου αλλά η αύρα σου ήταν της αγάπης.

Στις εικόνες σου σε είδα ξανά και ξανά, όπως σε ήξερα τότε που μας χώριζαν οι άλλοι. Σαν να το γνώριζα πως θα συναντηθούμε. Έγινε και θα γίνει, όπως μου λες με τον δικό σου τρόπο.

Τέλος

Η παραδοχή του εμφανούς έχει κάποια αξία υποθέτω. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο να ειπωθεί.

Υπήρξαν μερικές στιγμές ανοιξιάτικης απόχρωσης που ήταν εκεί, για λίγο.

Όμορφα

του δικού σου τοπίου
ήρεμα όλα
γνώριμοι ήχοι
νυχτερινοί

ξέρεις εσύ

δική μου κάνω τη σελήνη
ζυμώνοντας τον χρόνο μου μαζί της
πως αλλιώς;

την ταραχή παραμερίζω
κοιτάζω το τοπίο
είναι όμορφα!

πίνακας: Paul Klee

Απολογισμός

στα μονοπάτια που δεν έστριψα
στους τόπους που δεν πήγα
στους ήχους που δεν πρόσεξα
σ΄αυτούς που δε συνάντησα

μέρος κι αυτά της ζωής μου είναι

Μονόλογος

φοβήθηκα τόσο τη φθορά
που χάλασε όλη η θάλασσα

ακόμα φοβάμαι

όλο τη σκοτεινιά ξορκίζω


τίποτα δε ξορκίζεις
φοβάσαι

φοβάμαι

φοβάμαι
και προχωρώ

πίνακας: Egon Schiele

Θησαυροί

μικρά κι ασήμαντα
στα δάχτυλα μου
θησαυροί

όλο και πιο αργά
με ένα βάρος
που κάνει λες
τα πράγματα
να φλέγονται

τα μάτια
οι αισθήσεις
όλες σε ανάταση

Πίνακας¨ Alvar Cawén

Πέυκο

ο άνεμος φυσάει καθαρός
αγαλίασε η ψυχή μου
αγνά τα κύματα
στην αγριάδα τους
είναι οι φίλοι μου
από παιδί
σε παραλίες
εντελώς δικές μου

μια κορυφή του σήμερα
ένα πεύκο στο δρόμο μου
ίδιο παιδί

φως, φως παντού
και χρώματα

Πίνακας: Paul Klee

Ορίζοντας

παράξενα κυλάνε οι μέρες
νοηματοδοτώντας
αβέβαια τη σιωπή σου

υπάρχει λέω ο ορίζοντας
λόφοι, πεδιάδες, κάποια βουνά
και πίσω απ΄όλα αυτά
νοσταλγώ τη θάλασσα

μαζεύω τις μπογιές και τα πινέλα μου
το φως μοιάζει να λιγοστεύει

Άνεμος

άφοβα τα μάτια μοναχά
μιλάνε
πέρα και εκτός κάθε λογικής
ευτυχώς!

κι ύστερα η φωνή
να σε μαλώνει
σοβαρότης!
συγκρατήσου!
μετριοπάθεια!
εκτίθεσαι!

κι όμως,
πόσες φορές ακόμα
θα νιώσεις τον άνεμο
στο δέρμα σου;

πίνακας: Monet

Μέτρημα

μετρούσα τις μέρες
με έναν αόριστο και ασταθή τρόπο
χωρίς αριθμούς η αλήθεια είναι

σ΄αυτό το αγκάλιασμα
επιθυμίας και ανασφάλειας
ήμουν ζωντανός
στο έτσι και στο αλλιώς

μονάχα με την μουσική
θα μπορούσα να μιλήσω

πίνακας: Henri Matisse

Κιμωλία

επιστρέφοντας περπάτησα
κάτι είχε αλλάξει

αλλά μου πήρε χρόνο
για να το καταλάβω

με μια άσπρη κιμωλία
έγραψα τότε τις πρώτες λέξεις

πίνακας: Henri Matisse

Kατάφαση

παραφωνίες του χρόνου

άψυχοι δεσμοί
ο φόβος

όμως

όλος ο χρόνος
όλα τα πλάτη και τα μήκη του χώρου
όλοι όσοι τέλειωσαν
ζήσαν δε ζήσαν
ψιθυρίζουν ναι

(πίνακας Auguste Macke)

Χελιδόνι

Η ίδια μουσική
Μην ξαφνιάζεσαι

Απόηχος είναι


Τώρα
Ένα χελιδόνι
Φωτεινή αθωότητα
Τραγούδι σε Λα μείζονα

Η ψυχή μου στρέφεται εκεί.

Ερημιά

Ο παλιός, γνώριμος χώρος με πονούσε με όσα δεν στέγαζε πια. Τα χαραγμένα μηνύματα. Την προσμονή.

Έξω φυσάει κι ακούω το λύγισμα τον χόρτων του καλοκαιριού. Η θάλασσα είναι άδεια και με πληγώνει ακόμα κι αυτή. Για λίγο.

Είναι αυτή η αίσθηση μιας επιθυμίας αβέβαιης. Προδοσία φωνάζει το μέσα σου, αλλά ούτε που το πιστεύω.

Μιλάω για κάτι πιο πρωταρχικό, πιο δύσκολο.

Σύννεφα τρέχουν και φεύγουν. Είναι άνεμος. Είναι ο χρόνος μου που αδειάζει.

Τότε αγκαλιάζω πιο δυνατά.

Τρόμος

Στο όνειρο μου την είδα, όπως παλιά, μόνο που ήταν ξένη, κατά κάποιο τρόπο.

Ύστερα ήταν το ξεκλείδωμα μιας άγνωστης πόρτας. Τι περίεργο που τα κλειδιά μου ταίριαζαν. Δεν έπρεπε καν να δοκιμάσεις! Το ξέρω επειδή μετά, όταν στα δικά μου γύρισα, τα βρήκα πειραγμένα.

Πίσω απ΄αυτά τρόμος.

Είπε

Εεεε!

Ξύπνα έρωτα
σε σένα μιλώ!

(πίνακας Auguste Macke)

Δροσερά

Αρχή καλοκαιριού! Αυτό μου δίνει χαρά. Έξω είναι ακόμα σκοτεινά. Παίρνω μια ανάσα. Ο αέρας, ευχάριστος.

Μικρά, μικρά, ελάχιστα πράγματα. Μ΄αυτά παίζω κλεισμένος στον κόσμο μου. Αγαπώ τον κόσμο μου!

Προσπαθώ

Αργά τη νύχτα, το ξημέρωμα θέλει ώρες ακόμα. Σε ξένο τόπο ανάμεσα σε άλλους, μόνος. Ό,τι και να γράψω μοιάζω άσκοπο και χαμένο. Λείπει η φλόγα στα λόγια μου. Ένα, δύο, τρία. Δοκιμάζω τη φωνή μου. Ένα, δύο, τρία, μετράω τη ζωή μου. Φοβάμαι για το μέλλον, όχι χωρίς λόγο. Να προσέχεις! Να προσέχει! Σύνελθε! μου λένε οι φωνές της λογικής και έχουν δίκιο Πληγωμένο παιδί, κλεισμένο στο δωμάτιο του. Ένα παράπονο.

Γράφω για να αδειάσουν αυτά που χρειάζεται να αδειάσουν. Γράφω για να καθαρίσω.

Θημωνιές

Περίμενες και ήρθε
Μια φωνή που δεν γνωρίζεις

Δειλά-δειλά ξυπνάς
Από το λήθαργο

Να ελπίσω λες
Κι ύστερα

Γράφω χωρίς έμπνευση
Αλλά γράφω!