Φωτεινές χαραγματιές

Τραβάω απ΄τα μαλλιά το πάθος μήπως κι ανθίσει. Αρκετά! Ξαναγυρίζω πάλι στις πηγές. Δεν μας αρμόζει από στεκούμενα νερά να ξεδιψάμε.

Φωτεινές χαραγματιές έχεις στο δέρμα σου, ευτυχώς ακόμα. Κοίτα!

Κοιτάω στην άλλη πλευρά κι επιτέλους αφήνω για σήμερα πίσω μου, το καύκαλο μιας πεθαμένης χελώνας, ένα σπασμένο κομπολόι και μια πέτρα που είχα μαζέψει το περασμένο καλοκαίρι.

Μην περιμένεις εκεί που δεν είσαι.

Τα λόγια του έρωτα

Τα λόγια του έρωτα, διαβασμένα μετά θυμίζουν ορφανά παιδιά που έχασαν ό,τι τους έδινε χαμόγελο και χαρά. 

Ελεύθερα

Αν μίλαγα ελεύθερα θα έλεγα πως τα χρόνια που περνάνε με τρομάζουν και τώρα έρχονται ώρες που ο κόσμος δείχνει αλλιώς και ξαφνικά τα πράγματα είναι και δεν είναι και το σώμα αποκτά μιαν
άλλη βαρύτητα γίνεται βάρος μάλλον θέλω να πω και μου θυμίζει πως υπάρχει κι όταν το σώμα μας θυμίζει πως υπάρχει υπάρχει κίνδυνος γιατί θα έρθουν οι φορές που αυτό που ζητάει το σώμα εγώ δεν θα μπορώ να του το δώσω και άλλες φορές που το σώμα αυτό που είμαι θα με προδώσει αργά ή γρήγορα τα σημάδια είναι εκεί όχι τώρα ίσως όχι σε λίγο αλλά κάποτε κι αυτό το κάποτε είναι ήδη εδώ σαν δυνατότητα και ξέρω πόσο λίγο είναι αυτό σε σχέση με τη φρίκη όσων είναι ήδη εκεί έχουν φθάσει στην άκρη και μπροστά υπάρχει το μηδέν γι αυτούς και τα υπολείμματα των όσων θα αφήσουν στους άλλους που θα συνεχίσουν να ζουν χωρίς πρόβλημα ιδιαίτερα κι ας λείπεις εσύ από τον κόσμο τούτο θα έχει αυτό λίγη σημασία για όλους πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και οι εξαιρέσεις αυτές είναι που σε κάνουν να κρατιέσαι ακόμα και στα δύσκολα οι εξαιρέσεις που θα πονέσουν για σένα όταν δεν θα σε έχουν ξαφνιασμένοι τότε από τον πόνο που δεν θα είχαν εκ των προτέρων φανταστεί για σένα και θα υπάρχει μια αγάπη ανείσπρακτη από σένα για σένα και σκέφτομαι τι κρίμα να μην προπληρώνουμε την αγάπη μας όλη αλλά να την κρατάμε και να την θυμόμαστε όταν πια ο άλλος δεν υπάρχει και ποτέ δεν θα μπορέσει να εισπράξει αυτό που είναι για εκείνον τι κρίμα αλλά ίσως δεν γίνεται αλλιώς αφού και η αγάπη για να ξεπηδήσει ακόμα κι αν υπάρχει για να γίνει λόγια βλέμμα κι αγκαλιές θέλει σκάψιμο και πόνο αλλιώς δεν βγαίνει και μένει βαθιά μέσα μας όπως κρυμμένα διαμάντια σε αφανέρωτα πετρώματα της γης τέτοια κι άλλα πολλά θα έγραφα αν έγραφα ελεύθερα. 

Πρόσκληση

Μια θύρα μισάνοιχτη, μια χαραμάδα
Δες πόσο φως μας έκρυβαν οι πόρτες
Πίσω από τη στυφή τους όψη

Στη μέση πια ολόφωτου σπιτιού
Δοξάζοντας στιγμές ζωής
Με σένα, και με σένα

Που πέρασες και είσαι
Που ξέχασες και μένεις
Που πρόδωσες και σε κρατώ
Που άλλαξες και ίδια είσαι

Όλα τα χρώματα του κήπου μου δικά σου!

Αφιερωμένο στην καλή φίλη bluesmartoulis 

που πάντα μα συγκινεί με την παρουσία της.