Ελεύθερα

Αν μίλαγα ελεύθερα θα έλεγα πως τα χρόνια που περνάνε με τρομάζουν και τώρα έρχονται ώρες που ο κόσμος δείχνει αλλιώς και ξαφνικά τα πράγματα είναι και δεν είναι και το σώμα αποκτά μιαν
άλλη βαρύτητα γίνεται βάρος μάλλον θέλω να πω και μου θυμίζει πως υπάρχει κι όταν το σώμα μας θυμίζει πως υπάρχει υπάρχει κίνδυνος γιατί θα έρθουν οι φορές που αυτό που ζητάει το σώμα εγώ δεν θα μπορώ να του το δώσω και άλλες φορές που το σώμα αυτό που είμαι θα με προδώσει αργά ή γρήγορα τα σημάδια είναι εκεί όχι τώρα ίσως όχι σε λίγο αλλά κάποτε κι αυτό το κάποτε είναι ήδη εδώ σαν δυνατότητα και ξέρω πόσο λίγο είναι αυτό σε σχέση με τη φρίκη όσων είναι ήδη εκεί έχουν φθάσει στην άκρη και μπροστά υπάρχει το μηδέν γι αυτούς και τα υπολείμματα των όσων θα αφήσουν στους άλλους που θα συνεχίσουν να ζουν χωρίς πρόβλημα ιδιαίτερα κι ας λείπεις εσύ από τον κόσμο τούτο θα έχει αυτό λίγη σημασία για όλους πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και οι εξαιρέσεις αυτές είναι που σε κάνουν να κρατιέσαι ακόμα και στα δύσκολα οι εξαιρέσεις που θα πονέσουν για σένα όταν δεν θα σε έχουν ξαφνιασμένοι τότε από τον πόνο που δεν θα είχαν εκ των προτέρων φανταστεί για σένα και θα υπάρχει μια αγάπη ανείσπρακτη από σένα για σένα και σκέφτομαι τι κρίμα να μην προπληρώνουμε την αγάπη μας όλη αλλά να την κρατάμε και να την θυμόμαστε όταν πια ο άλλος δεν υπάρχει και ποτέ δεν θα μπορέσει να εισπράξει αυτό που είναι για εκείνον τι κρίμα αλλά ίσως δεν γίνεται αλλιώς αφού και η αγάπη για να ξεπηδήσει ακόμα κι αν υπάρχει για να γίνει λόγια βλέμμα κι αγκαλιές θέλει σκάψιμο και πόνο αλλιώς δεν βγαίνει και μένει βαθιά μέσα μας όπως κρυμμένα διαμάντια σε αφανέρωτα πετρώματα της γης τέτοια κι άλλα πολλά θα έγραφα αν έγραφα ελεύθερα.